Τετάρτη 27 Μαΐου 2015
αγια παναγια
Βρίσκεται στην παλιά συνοικία του Βαρουσίου, μία από τις αρχαίες και
ιστορικές εκκλησίες των Τρικάλων. Ο σημερινός ναός άρχισε να κτίζεται
στις 26 Μαρτίου 1863 και αποπερατώθηκε την 29 Απριλίου 1867. Οι ανώνυμοι
μάστοροι προέρχονται από το Ζουπάνι (Πεντάλοφο) του Βοΐου Κοζάνης και
δούλεψαν με μεράκι και τέχνη την πέτρα.
Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία ως Επίσκεψη, ονομασία συνηθισμένη στη βυζαντινή εικονογραφία. Παλιά εικόνα της Παναγίας, επαργυρωμένη το 1896, από τον χαλικιώτη Αναστάσιο Τσιναρίδη, επιγράφεται «Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ». Ορίζεται από την κτητορική της επιγραφή να τιμάται δύο φορές το χρόνο: 15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου) και 21 Νοεμβρίου (Εισόδια της Παναγίας).
Ο ναός είναι μεγαλοπρεπής, όσο και κατανυκτικός, τρίκλιτη βασιλική με τρούλο, ανατολικά καταλήγει σε εννιάπλευρη κόγχη με λιθανάγλυφες παραστάσεις (δικέφαλοι αετοί, πτηνά, εξαπτέρυγα, αγγελικές κεφαλές, σταυροί). Ωραιότατο είναι και το λιθανάγλυφο θύρωμα της δυτικής εισόδου.
Υπάρχουν λαμπρά ξυλόγλυπτα με πλούσια παραδοσιακή διακόσμηση. Το τέμπλο ανήκει στο έτος 1869 και είναι μετσοβίτικης τέχνης, δια χειρός Πέτρη Γεωργίου του Στεργίου και της συντροφιάς του.
Γλύφονται ανθοδοχεία, πτηνά, ελάφια, λιοντάρια, η ρίζα του Ιεσσαί, οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος βαστάζουν από μία εκκλησία, το πτηνό στη φωλιά του, κλπ). Εξαίρετα ξυλόγλυπτα είναι επίσης ο άμβωνας, ο δεσποτικός θρόνος, το προσκυνητάρι.
Στην νοτιοδυτική γωνία του κτηρίου το 1959 υψώθηκε το πέτρινο κωδωνοστάσιο.
Κατά το χρονικό διάστημα 2007-2008, με τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. ΑΛΕΞΙΟΥ, έγινε ωραία ανακαίνιση του ναού, οπότε καθαρίστηκαν και οι λιγοστές τοιχογραφίες, έτσι απόκτησε την πρώτη λαμπρότητά του και επανήλθε το αρχαίο κάλλος.
Μέχρι την 24 Αυγούστου 1967 ήταν ο μητροπολιτικός ναός των Τρικάλων, εδώ τελέστηκε και η ευχαριστήρια δοξολογία της απελευθέρωσης της πόλης το 1881.
Μνημονεύεται στους κώδικες Τρίκκης (1471 ΕΒΕ και 287 Βαρλαάμ) με πολλές πληροφορίες για τους ιερείς, επιτρόπους, περιουσία, σκεύη, διάφορες δραστηριότητες.Βρίσκεται στην παλιά συνοικία του Βαρουσίου, μία από τις αρχαίες και ιστορικές εκκλησίες των Τρικάλων. Ο σημερινός ναός άρχισε να κτίζεται στις 26 Μαρτίου 1863 και αποπερατώθηκε την 29 Απριλίου 1867. Οι ανώνυμοι μάστοροι προέρχονται από το Ζουπάνι (Πεντάλοφο) του Βοΐου Κοζάνης και δούλεψαν με μεράκι και τέχνη την πέτρα.
Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία ως Επίσκεψη, ονομασία συνηθισμένη στη βυζαντινή εικονογραφία. Παλιά εικόνα της Παναγίας, επαργυρωμένη το 1896, από τον χαλικιώτη Αναστάσιο Τσιναρίδη, επιγράφεται «Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ». Ορίζεται από την κτητορική της επιγραφή να τιμάται δύο φορές το χρόνο: 15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου) και 21 Νοεμβρίου (Εισόδια της Παναγίας).
Ο ναός είναι μεγαλοπρεπής, όσο και κατανυκτικός, τρίκλιτη βασιλική με τρούλο, ανατολικά καταλήγει σε εννιάπλευρη κόγχη με λιθανάγλυφες παραστάσεις (δικέφαλοι αετοί, πτηνά, εξαπτέρυγα, αγγελικές κεφαλές, σταυροί). Ωραιότατο είναι και το λιθανάγλυφο θύρωμα της δυτικής εισόδου.
Υπάρχουν λαμπρά ξυλόγλυπτα με πλούσια παραδοσιακή διακόσμηση. Το τέμπλο ανήκει στο έτος 1869 και είναι μετσοβίτικης τέχνης, δια χειρός Πέτρη Γεωργίου του Στεργίου και της συντροφιάς του.
Γλύφονται ανθοδοχεία, πτηνά, ελάφια, λιοντάρια, η ρίζα του Ιεσσαί, οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος βαστάζουν από μία εκκλησία, το πτηνό στη φωλιά του, κλπ). Εξαίρετα ξυλόγλυπτα είναι επίσης ο άμβωνας, ο δεσποτικός θρόνος, το προσκυνητάρι.
Στην νοτιοδυτική γωνία του κτηρίου το 1959 υψώθηκε το πέτρινο κωδωνοστάσιο.
Κατά το χρονικό διάστημα 2007-2008, με τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. ΑΛΕΞΙΟΥ, έγινε ωραία ανακαίνιση του ναού, οπότε καθαρίστηκαν και οι λιγοστές τοιχογραφίες, έτσι απόκτησε την πρώτη λαμπρότητά του και επανήλθε το αρχαίο κάλλος.
Μέχρι την 24 Αυγούστου 1967 ήταν ο μητροπολιτικός ναός των Τρικάλων, εδώ τελέστηκε και η ευχαριστήρια δοξολογία της απελευθέρωσης της πόλης το 1881.
Μνημονεύεται στους κώδικες Τρίκκης (1471 ΕΒΕ και 287 Βαρλαάμ) με
πολλές πληροφορίες για τους ιερείς, επιτρόπους, περιουσία, σκεύη,
διάφορες δραστηριότητες.
πηγη:http://www.panagiaepiskepsi.gr
Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία ως Επίσκεψη, ονομασία συνηθισμένη στη βυζαντινή εικονογραφία. Παλιά εικόνα της Παναγίας, επαργυρωμένη το 1896, από τον χαλικιώτη Αναστάσιο Τσιναρίδη, επιγράφεται «Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ». Ορίζεται από την κτητορική της επιγραφή να τιμάται δύο φορές το χρόνο: 15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου) και 21 Νοεμβρίου (Εισόδια της Παναγίας).
Ο ναός είναι μεγαλοπρεπής, όσο και κατανυκτικός, τρίκλιτη βασιλική με τρούλο, ανατολικά καταλήγει σε εννιάπλευρη κόγχη με λιθανάγλυφες παραστάσεις (δικέφαλοι αετοί, πτηνά, εξαπτέρυγα, αγγελικές κεφαλές, σταυροί). Ωραιότατο είναι και το λιθανάγλυφο θύρωμα της δυτικής εισόδου.
Υπάρχουν λαμπρά ξυλόγλυπτα με πλούσια παραδοσιακή διακόσμηση. Το τέμπλο ανήκει στο έτος 1869 και είναι μετσοβίτικης τέχνης, δια χειρός Πέτρη Γεωργίου του Στεργίου και της συντροφιάς του.
Γλύφονται ανθοδοχεία, πτηνά, ελάφια, λιοντάρια, η ρίζα του Ιεσσαί, οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος βαστάζουν από μία εκκλησία, το πτηνό στη φωλιά του, κλπ). Εξαίρετα ξυλόγλυπτα είναι επίσης ο άμβωνας, ο δεσποτικός θρόνος, το προσκυνητάρι.
Στην νοτιοδυτική γωνία του κτηρίου το 1959 υψώθηκε το πέτρινο κωδωνοστάσιο.
Κατά το χρονικό διάστημα 2007-2008, με τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. ΑΛΕΞΙΟΥ, έγινε ωραία ανακαίνιση του ναού, οπότε καθαρίστηκαν και οι λιγοστές τοιχογραφίες, έτσι απόκτησε την πρώτη λαμπρότητά του και επανήλθε το αρχαίο κάλλος.
Μέχρι την 24 Αυγούστου 1967 ήταν ο μητροπολιτικός ναός των Τρικάλων, εδώ τελέστηκε και η ευχαριστήρια δοξολογία της απελευθέρωσης της πόλης το 1881.
Μνημονεύεται στους κώδικες Τρίκκης (1471 ΕΒΕ και 287 Βαρλαάμ) με πολλές πληροφορίες για τους ιερείς, επιτρόπους, περιουσία, σκεύη, διάφορες δραστηριότητες.Βρίσκεται στην παλιά συνοικία του Βαρουσίου, μία από τις αρχαίες και ιστορικές εκκλησίες των Τρικάλων. Ο σημερινός ναός άρχισε να κτίζεται στις 26 Μαρτίου 1863 και αποπερατώθηκε την 29 Απριλίου 1867. Οι ανώνυμοι μάστοροι προέρχονται από το Ζουπάνι (Πεντάλοφο) του Βοΐου Κοζάνης και δούλεψαν με μεράκι και τέχνη την πέτρα.
Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία ως Επίσκεψη, ονομασία συνηθισμένη στη βυζαντινή εικονογραφία. Παλιά εικόνα της Παναγίας, επαργυρωμένη το 1896, από τον χαλικιώτη Αναστάσιο Τσιναρίδη, επιγράφεται «Η ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ». Ορίζεται από την κτητορική της επιγραφή να τιμάται δύο φορές το χρόνο: 15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου) και 21 Νοεμβρίου (Εισόδια της Παναγίας).
Ο ναός είναι μεγαλοπρεπής, όσο και κατανυκτικός, τρίκλιτη βασιλική με τρούλο, ανατολικά καταλήγει σε εννιάπλευρη κόγχη με λιθανάγλυφες παραστάσεις (δικέφαλοι αετοί, πτηνά, εξαπτέρυγα, αγγελικές κεφαλές, σταυροί). Ωραιότατο είναι και το λιθανάγλυφο θύρωμα της δυτικής εισόδου.
Υπάρχουν λαμπρά ξυλόγλυπτα με πλούσια παραδοσιακή διακόσμηση. Το τέμπλο ανήκει στο έτος 1869 και είναι μετσοβίτικης τέχνης, δια χειρός Πέτρη Γεωργίου του Στεργίου και της συντροφιάς του.
Γλύφονται ανθοδοχεία, πτηνά, ελάφια, λιοντάρια, η ρίζα του Ιεσσαί, οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος βαστάζουν από μία εκκλησία, το πτηνό στη φωλιά του, κλπ). Εξαίρετα ξυλόγλυπτα είναι επίσης ο άμβωνας, ο δεσποτικός θρόνος, το προσκυνητάρι.
Στην νοτιοδυτική γωνία του κτηρίου το 1959 υψώθηκε το πέτρινο κωδωνοστάσιο.
Κατά το χρονικό διάστημα 2007-2008, με τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. ΑΛΕΞΙΟΥ, έγινε ωραία ανακαίνιση του ναού, οπότε καθαρίστηκαν και οι λιγοστές τοιχογραφίες, έτσι απόκτησε την πρώτη λαμπρότητά του και επανήλθε το αρχαίο κάλλος.
Μέχρι την 24 Αυγούστου 1967 ήταν ο μητροπολιτικός ναός των Τρικάλων, εδώ τελέστηκε και η ευχαριστήρια δοξολογία της απελευθέρωσης της πόλης το 1881.
Μνημονεύεται στους κώδικες Τρίκκης (1471 ΕΒΕ και 287 Βαρλαάμ) με
πολλές πληροφορίες για τους ιερείς, επιτρόπους, περιουσία, σκεύη,
διάφορες δραστηριότητες.πηγη:http://www.panagiaepiskepsi.gr
ΑΓΕΙΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΟΝΑΣ
Ο Άγιος Βησσαρίων γεννήθηκε στην Πόρτα Παναγιά Τρικάλων το 1490 μ.Χ., λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους. Αν και οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, γαλουχήθηκε και ανατράφηκε από τους ευλαβείς γονείς του με τα ιερά νάματα της αγίας πίστεώς μας και τα ιδεώδη του Γένους μας σε ένα γεμάτο θεοσέβεια οικογενειακό περιβάλλον.
Από την νεανική του ηλικία διακρινόταν για την ευφυΐα και τη σύνεσή του αλλά και για την ευθύτητα του χαρακτήρος του, την αγνότητα και σωφροσύνη του, την ταπεινοφροσύνη και την βαθειά πίστη του, την απέραντη αγάπη του.
Από πολύ μικρός εκδήλωσε την κλίση του προς τον μοναχισμό. Σε ηλικία μόλις 10 ετών έγινε υποταχτικός (καλογεροπαίδι) στον μητροπολίτη Λαρίσης Μάρκο, που τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο. Το έτος 1517 μ.Χ. εκλέγεται επίσκοπος Ελασσώνος και το 1521 μ.Χ. αναλαμβάνει την διοίκηση της επισκοπής Σταγών. Το Μάρτιο του 1527 μ.Χ. αναβιβάζεται στον θρόνο της Μητροπόλεως Λαρίσης, κατέχοντας παράλληλα, μέχρι τον Αύγουστο 1529 μ.Χ., ως «τοποτηρητής», και την επισκοπή Σταγών, και ακτινοβολεί με την αγιότητα της ζωής του και την καταπληκτική αγαθοεργό δράση του, ενώ συγχρόνως υπομένει με θαυμαστή ανεξικακία συκοφαντίες και σκληρές δοκιμασίες στις οποίες έλαμψε «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ».
Ο Άγιος Βησσαρίων ως ιεράρχης επιτέλεσε γενικότερα σημαντικότατο έργο, ποιμαντικό, κοινωνικό, φιλανθρωπικό. Έτσι κέρδισε τις ψυχές των χριστιανών και αναδείχτηκε μεγάλη θρησκευτική και κοινωνική προσωπικότητα. Συγκεκριμένα εξαγόρασε και απελευθέρωσε πολλούς αιχμαλώτους, επίσης έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα για την προστασία και ανακούφιση φτωχών, γυμνών και πεινασμένων.
Ο Άγιος Βησσαρίων, παρά τους χαλεπούς χρόνους της εποχής του, αποδείχτηκε και ένας πολύδραστος «υπουργός κοινωνικών έργων». Με προσωπική του επίβλεψη και πρωτοβουλία χρηματοδότησε και κατασκεύασε μια μεγάλη σειρά από πολύτιμα και δύσκολα κοινωφελή έργα, όπως εκκλησίες, δρόμους και κυρίως γεφύρια, μία ακόμη μαρτυρία της ανεκτίμητης κοινωνικής προσφοράς της εκκλησίας μας σε κάθε εποχή και τόπο. Για την εξοικονόμηση των αναγκαίων χρημάτων ο Άγιός μας έκανε πολλά και μακρινά ταξίδια, μέχρι τα Βαλκάνια, την Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Ως γεφυροποιός εμπνεύστηκε αρκετά γεφύρια: στον Πορταϊκό ποταμό της ιδιαίτερης πατρίδας του Πόρτας Παναγιάς, στη Σαρακίνα της Καλαμπάκας, Πηνειός ποταμός (και με τα δύο επικοινωνεί η πεδινή Θεσσαλία με την ορεινή),τη γέφυρα Κοράκου στον Αχελώο (που συνδέει Θεσσαλία με Ήπειρο), το πρώτο γιοφύρι της Πλάκας (που ενώνει Τζουμέρκα με Άρτα και Γιάννενα).
Για την ψυχική γαλήνη έκτισε στον Κόζιακα την μονή του Σωτήρος των Μεγάλων Πυλών (Δουσίκου), μεταξύ των ετών 1527 - 1534/35 μ.Χ., και στα ερείπια παλιάς ομώνυμης. Η εν λόγω μονή ανεγέρθηκε πάλι εκ βάθρων από τον ανεψιό του Αγίου Βησσαρίωνος και νέο κτήτορα Νεόφυτο Β΄ Λαρίσης κατά την περίοδο 1550 - 1552/57 μ.Χ., τοιχογραφήθηκε δε από τον δεξιοτέχνη ζωγράφο Τζιόρτζη (1557 μ.Χ.) και διατηρείται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση.
Έγραψε τρεις διαθήκες και καθιέρωσε το άβατο της μονής Δουσίκου για τις γυναίκες, που τηρείται μέχρι σήμερα με μεγάλη ευλάβεια.
Στις 13 (ή 15) Σεπτεμβρίου 1540 μ.Χ., ημέρα Δευτέρα παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, υμνούμενος από τότε ως Άγιος και θαυματουργός. Οι ασθένειες που κατ’ εξοχήν θεραπεύει ο Άγιος Βησσαρίων είναι η δυσεντερία, η ευλογιά, η οστρακιά και προπαντός η πανούκλα. Γιατρεύει και αρρώστιες ζώων, φονεύει ακρίδες, καταπαύει την τρικυμία της θάλασσας, συντελεί στην εφορεία της γης. Η ευωδιάζουσα Τιμία Κάρα Του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Του.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Σεπτεμβρίου, με ιδιαίτερη ευλάβεια και μεγαλοπρέπεια, στη μονή του, στην Πύλη, στην Καλαμπάκα· στα Τρίκαλα λιτανεύεται η τιμία κάρα του πανηγυρικά την Κυριακή της Σαμαρείτιδος. Τα πρώτα υμνογραφικά και συναξαριογραφικά κείμενά του γράφτηκαν πολύ νωρίς από τον Παχώμιο Ρουσάνο (1552 μ.Χ.).
ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΑ
***
Ὁ Ἅγιος Βησσαρίων γεννήθηκε στην Πόρτα Παναγιά Τρικάλων γύρω
στό 1490, δηλαδή μέσα στά δύσκολα χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς.
Καταγόταν ἀπό ἱερατική οἰκογένεια, ἡ ὁποία ἀνέδειξε ἐπισκόπους,μοναχούς
καί μοναχές. Ἀπό μικρό παιδί ἀγαποῦσε τήν Ἐκκλησία καί συχνά πήγαινε
κοντά στόν πνευματικό του πατέρα, τον μητροπολίτη Λαρίσης Μᾶρκο, και τόν
ὑπηρετοῦσε μέ πολλή ταπείνωση και ὑπακοή. Ἀφοῦ ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα
καί ἔφτασε σέ κατάλληλη ἡλικία, ὁ ἐνάρετος μητροπολίτης τόν χειροτόνησε
διάκονο κι ἔπειτα πρεσβύτερο.Ὁ ταπεινός ἐπίσκοπος Βησσαρίων ὑπέμεινε μέ ὑποδειγματική μακροθυμία την περιφρόνηση πού τοῦ ἔγινε καί ἐπέστρεψε στά Τρίκαλα κοντά στόν Γέροντά του Μᾶρκο. Τά τέσσερα χρόνια πού παρέμεινε στά Τρίκαλα τά ἀφιέρωσε σέ ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. Ταπεινά κι ἀθόρυβα, χωρίς νά τόν παίρνουν εἴδηση οἱ πολλοί, ἐπισκεπτόταν τή νύκτα πτωχούς καί μοναχικούς ἀσθενεῖς, γιά νά καθίσει δίπλα στό προσκέφαλό τους, νά τούς παρηγορήσει καί νά τούς ἐνισχύσει. Ἔπλενε τά λερωμένα ροῦχα τους μέ τά ἴδια του τά χέρια καί δέν δίσταζε νά τούς ἐξυπηρετεῖ ἀκόμη καί στίς πιό ταπεινωτικές δουλειές.
Τό 1521 τόν κάλεσαν νά ἀναλάβει τη διοίκηση τῆς ἐπισκοπῆς Σταγῶν. Ἀλλά καί στή θέση αὐτή δοκίμασε πίκρες και θλίψεις ἀπό ἄδικες κατηγορίες καί συκοφαντίες, τίς ὁποῖες ἀντιμετώπισε με ἀνεξικακία καί συγχωρητικότητα.
Μετά τό θάνατο τοῦ μητροπολίτη Λαρίσης Μάρκου, σύσσωμος ὁ κλῆρος και ὁ λαός τῆς Θεσσαλίας ζήτησαν νά ἀναλάβει ὡς διάδοχος τή Μητρόπολη το ἄξιο πνευματικό του τέκνο, ὁ Βησσαρίων. Καί πράγματι τό 1527 ὁ πολύπαθος ἱεράρχης ἐξελέγη μητροπολίτης Λαρίσης.
Μέ ἕδρα τά Τρίκαλα2, ὁ στοργικός ἐπίσκοπος ἀνέπτυξε ἀξιοθαύμαστη ποιμαντική καί φιλανθρωπική δράση καί ἀνακούφισε τό σκλαβωμένο λαό πού στέναζε κάτω ἀπό τήν ὀθωμανική κυριαρχία. Μέ χρήματα τῆς Ἐκκλησίας ἐξαγόρασε πολλούς χριστιανούς αἰχμαλώτους, ἔθρεψε πτωχούς, περιέθαλψε ἀσθενεῖς. Παράλληλα ἔκτιζε ναούς ἀλλά καί πρωτοστατοῦσε σέ ἔργα πρωτοποριακά γιά ἐκεῖνατά δύσκολα χρόνια: ἄνοιξε δρόμους και κατεσκεύασε γέφυρες, ὅπως αὐτή τοῦ Κοράκου στόν Ἀχελῶο,τοῦ Πορταϊκοῦ καί τῆς Σαρακίνας στόν Πηνειό. Κι ὅλα αὐτά μέ ἀνυπολόγιστους κόπους και ἔξοδα, μέ ἀπίστευτα ἐμπόδια καί ἀμέτρητους κινδύνους. Ἀποκορύφωμα τῆς δράσεώς τουὑπῆρξεἡἀνέγερσητῆς περίφημης ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στό Δούσικο.
Πέντε χρόνια μετά τήν ἀποπεράτωση τῆς Μονῆς ἀρρώστησε βαριά. Ἄν και ἦταν μόλις 50 ἐτῶν, ὁ ὀργανισμός του εἶχε ἐξαντληθεῖ ἀπό τίς συνεχεῖς περιπέτειες καί τήν ἀσταμάτητη δραστηριότητά του πρός ὠφέλειαν τοῦ ποιμνίου του. Ὅταν προαισθάνθηκε ὅτι πλησιάζει τό τέλος του, κάλεσε κοντά του τους κληρικούς καί μοναχούς τῆς ἐπαρχίας του, τούς ἔδωσε τίς τελευταῖες συμβουλές του καί παρέδωσε εἰρηνικός την ψυχή του στόν Κύριο στίς 15 Σεπτεμβρίου 1540. Ἐνταφιάστηκε στό κοιμητήριο τῆς ἱερᾶς Μονῆς, ἀλλά δυστυχῶς κάποιος Ἀγαρηνός ἔκλεψε τό ἱερό του λείψανο. Σώθηκε ὅμως μέ θαυμαστό τρόπο ἡ τιμία κάρα του, ἡ ὁποία φυλάσσεται στό μοναστήρι τοῦ Δουσίκου, το ὁποῖοπλέον εἶναι γνωστό καί τιμᾶται στο ὄνομα τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος καί ἀκτινοβολεῖ πνευματικά στήν περιοχή.
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου (15 Σεπτεμβρίου) ἑορτάζεται μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα στό μοναστήρι του ἀλλά καί στόν τόπο καταγωγῆς του, τήν Πύλη Τρικάλων. Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς γίνεται λιτανεία με τήν τιμία κάρα τοῦ Ἁγίου καί στήν Καλαμπάκα. Στά Τρίκαλα μεταφέρεται ἡ τιμία κάρα τήν Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος καί τότε τελεῖται πανηγυρικά ἡ ἑορτή τοῦ πολιούχου μέ ἐπίκεντρο τον περίλαμπρο ἱερό προσκυνηματικό Ναό πού ἔχει ἀνεγερθεῖ πρός τιμήν του.
Ἀναρίθμητα εἶναι τά θαύματα πού ἐπιτελεῖ ἡ τιμία κάρα τοῦ Ἁγίου, ὄχι μόνο στήν περιοχή τῶν Τρικάλων ἀλλά καί σε ἄλλες περιοχές, ὅπως στή Φιλιππιάδα καί στό Μεγανήσι Λευκάδος, ὅπου τιμᾶται ἐπίσης ὡς προστάτης καί πολιοῦχος. Οἱ πρεσβεῖες του στόν φιλάνθρωπο Κύριο ἔσωσαν τίς πόλεις αὐτές ἀπό ἐπιδημίες ἀλλά καί καταστροφές στίς γεωργικές καλλιέργειες (π.χ. ἀκρίδες). Σέ ἄλλη περίπτωση ἀνομβρίας, μόλις ἔγινε λιτάνευση τῆς κάρας τοῦ Ἁγίου ἀμέσως ἄρχισε καταρρακτώδης βροχή!
Ὅλη ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος ἦταν μιά ἀγκαλιά γεμάτη ἀγάπη, συγχωρητικότητα καί προσφορά πρός τόν συνάνθρωπο. Αὐτή ἡ ἀγάπη του, πού ξεχειλίζει διαρκῶς καί μέ τά θαύματά του συνεχίζει νά εὐεργετεῖ τόν τόπο μας, ἄς μᾶς συγκινήσει κι ἄς μᾶς ἐμπνεύσει. Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό μιά ζεστή ἀγκαλιά. Τήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀνοίγεται πρός ὅλους καί ἐκδηλώνει πλούσια τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!
1. Ὁ τίτλος «ἀρχιεπίσκοπος» στη συγκεκριμένη περίπτωση ἀποτελεῖ τιμητικό τίτλο τοῦ μητροπολίτου Λαρίσης καί δεν ἀντιστοιχεῖ στή σημερινή γνωστή σημασία τοῦ ὅρου, πού δηλώνει τόν πρῶτοστήν ἱεραρχία μεταξύ ἐπισκόπων μιᾶς αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας.
2. Ἡ ἕδρα τοῦ μητροπολίτου Λαρίσης ἀπό τά μέσα τοῦ 14ου αἰῶνος ὥς τό 1763 εἶχε μεταφερθεῖ στά Τρίκαλα λόγω δυσκόλων συνθηκῶν στήν τουρκοκρατούμενη Λάρισα
Πηγή: Ἀκολουθία τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Βησσαρίωνος, Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης καί Τρίκκης τοῦθαυματουργοῦ, (ἐπιμελείᾳ πρωτοπρεσβ. Πολυκάρπου Τύμπα), Ἀθῆναι 1971.http://www.panagiaepiskepsi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=440:2013-09-14-16-37-18&catid=70:2011-11-11-14-38-39&It
Άγιος Οικουμένιος
Για τον Άγιο Οικουμένιο μεταξύ των ερευνητών υπάρχει μία μακρά διαμάχη,
τόσο για την ταυτότητά του, όσο και για το πότε ακριβώς έζησε.
Σύμφωνα
με την επικρατέστερη άποψη ο Άγιος Οικουμένιος έζησε στα τέλη του 10ου
αιώνα (995 μ.Χ.). Μελέτησε όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας και
αναδείχτηκε άριστος ερμηνευτής των αγίων Γραφών. Συγχρόνως συνέγραψε
Ερμηνείες στις Πράξεις των Αποστόλων, στις 14 Επιστολές του Παύλου και
στις 7 Καθολικές. Έτσι αφού εκτιμήθηκε από τους συγχρόνους του για το
άμεμπτο ήθος του και τη μεγάλη εξωτερική του μόρφωση προκρίθηκε για τον
επισκοπικό θρόνο της Τρίκκης (στη Θεσσαλία), τον οποίο κόσμησε σαν καλός
Ποιμένας και του Αρχιποιμένα Χριστού μαθητής, και απεβίωσε ειρηνικά.
Σύμφωνα όμως με μια ισχυρή και αδιάκοπη παλαιά τοπική παράδοση ο Άγιος Οικουμένιος έζησε τον 4ο μ. Χ. αιώνα, όπως αναφέρεται και στο Εγκώμιο που έγραψε για τον Οικουμένιο τον 14ο αιώνα μ.Χ. ο λόγιος μητροπολίτης Λαρίσης Αντώνιος.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το εν λόγω Εγκώμιο, ο Άγιος Οικουμένιος καταγόταν από την Καππαδοκία και ήταν ανιψιός του Αχιλλείου Λαρίσης (βλέπε 15 Μαΐου) και εξάδελφος του Ρηγίνου επισκόπου Σκοπέλου (βλέπε 25 Φεβρουαρίου). Ακολούθησε τον πνευματικό του πατέρα και διδάσκαλο Αχίλλειο στη Λάρισα και τελικά εκλέχτηκε επίσκοπος Τρίκκης, εκπληρώνοντας έτσι την μεγάλη επιθυμία του θείου του να τον δει ιεράρχη. Οι δυο τους έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.), όπου και θαυματούργησαν εις απόδειξη της ορθής πίστης (λίθος ανέβλυσε νερό). Πέθανε πλήρης ημερών και αναδείχτηκε θαυματουργός.
Τα τίμια λείψανά του Αγίου Οικουμένιου φυλάσσονταν σε λάρνακα στον ναό του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που βρισκόταν μέσα στο φρούριο (Τρίκαλα).
Στο χωριό Χαϊδεμένη Τρικάλων υπάρχει ομώνυμος ναός του Αγίου Οικουμενίου, απέναντί από τον λόφο Καταφύγι, όπου σύμφωνα με την παράδοση, αποσυρόταν ο Άγιος Οικουμένιος για ησυχία και πνευματική περισυλλογή.
Σύμφωνα όμως με μια ισχυρή και αδιάκοπη παλαιά τοπική παράδοση ο Άγιος Οικουμένιος έζησε τον 4ο μ. Χ. αιώνα, όπως αναφέρεται και στο Εγκώμιο που έγραψε για τον Οικουμένιο τον 14ο αιώνα μ.Χ. ο λόγιος μητροπολίτης Λαρίσης Αντώνιος.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το εν λόγω Εγκώμιο, ο Άγιος Οικουμένιος καταγόταν από την Καππαδοκία και ήταν ανιψιός του Αχιλλείου Λαρίσης (βλέπε 15 Μαΐου) και εξάδελφος του Ρηγίνου επισκόπου Σκοπέλου (βλέπε 25 Φεβρουαρίου). Ακολούθησε τον πνευματικό του πατέρα και διδάσκαλο Αχίλλειο στη Λάρισα και τελικά εκλέχτηκε επίσκοπος Τρίκκης, εκπληρώνοντας έτσι την μεγάλη επιθυμία του θείου του να τον δει ιεράρχη. Οι δυο τους έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.), όπου και θαυματούργησαν εις απόδειξη της ορθής πίστης (λίθος ανέβλυσε νερό). Πέθανε πλήρης ημερών και αναδείχτηκε θαυματουργός.
Τα τίμια λείψανά του Αγίου Οικουμένιου φυλάσσονταν σε λάρνακα στον ναό του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που βρισκόταν μέσα στο φρούριο (Τρίκαλα).
Στο χωριό Χαϊδεμένη Τρικάλων υπάρχει ομώνυμος ναός του Αγίου Οικουμενίου, απέναντί από τον λόφο Καταφύγι, όπου σύμφωνα με την παράδοση, αποσυρόταν ο Άγιος Οικουμένιος για ησυχία και πνευματική περισυλλογή.
Πηγή:http://www.saint.gr/876/saint.aspx
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)